Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Iερό... να μια ωραία λέξη για να ξεκινήσεις να γράφεις. Αυτή τη φορά δεν θα μιλήσω για το προφανές, το Ιερό σαν τόπος λατρείας, όπως το "Ιερό" των εκκλησιών, αλλά το Ιερό σαν χρονική στιγμή ή καλύτερα σαν δικαίωμα. Βέβαια, αλλάζοντας τον τόνο σε "Ιέρο", το μυαλό μας πάει σε ισπανολατίνο ποδοσφαιριστή, οπότε και δεν βάζω την λέξη με κεφαλαία για να μην δημιουργείται σύγχυση. Ιερή στιγμή, το λοιπόν! όπως είναι όλες οι στιγμές που έχουν να κάνουν με αισθήσεις και ανάγκες. Πρωταρχικές ανάγκες. Τέτοιες σαν το φλερτ, τον έρωτα, την κρασοκατάνυξη, τα μεζεδοκαμώματα, τις βιολογικές ανάγκες, τον ύπνο, το φαγητό. Δεν υπάρχει πιο ιερή στιγμή, από ένα απολαυστικό χέσιμο στο χαλέ ή από μια γενναία δαγκωνιά ενός σπουδαίου, γεμιστού σάντουιτς ή πιτόγυρου. Στιγμές που μόνο κάτι αιρετικά τσογλάνια γνωρίζουν πως να στην χαλάσουν -και στην χαλάνε. Σου την σπάνε κανονικά. Πρώτος και καλύτερος ο Σαμ. Ξέρετε, εκείνος ο μισο-ιδνιάνος, ο σκηνοθέτης. Πέκινπα θαρρώ ότι είναι το επίθετό του. οι περισσότεροι από δαύτους, σκηνοθέτες είναι τα καϊνάρια μου... κι εκείνος ο άλλος ο ανεκδιήγητος, ο Κουέντιν, ο Ταραντίνος ντε... ούτε ιερό, ούτε όσιο. ο μαιτρ της ιεροσυλίας. Είτε πρόκειται για τελετή γάμου, είτε για ιεροτελεστία κατάποσης χαβανέζικου εδέσματος, ο συγκεκριμένος αιρετικός, διαλύει κάθε ψήγμα υπομονής φτάνοντας τους νευρώνες μας, σε τελικό στάδιο αποσύνθεσης. όλοι οι κακοί της έβδομης τέχνης, παίρνουν την άγουσα για τα αποδυτήρια σε ιερές στιγμές τους. οι Γερμανοί των ναζί και οι καουμπόηδες των σιδηροδρόμων την ώρα του φαγητού και του ύπνου, τα πρεζόνια της 6ης λεωφόρου τη στιγμή που απολαμβάνουν ένα big cahuna burger! Σκάει ο μαύρος, ο σκύλος, ο ταμ ταμ ταμ, και δε σέβεται τίποτα. Xώνει μετά βουλιμίας το αθώο λιπαρό εξωτικό burger, στο βρωμόστομα του, ρουφώντας ταυτόχρονα με χαρακτηριστικό γοερό ήχο το αναψυκτικό με το καλαμάκι, του φουκαρά που μισοξαπλωμένος στον φτηνιάρικο καναπέ του, δεν ήξερε γιατί πρέπει να ανησυχεί περισσότερο: για το μισοφαγωμένο αηδιαστικώς υπολειπόμενο εξωτικό έδεσμα του ή για την μισοδιαλυμένη μικροαστική ζωούλα του που έτσι κι αλλιώς (γνώριζε έχοντας κατά νου το σενάριο) τελείωνε από στιγμή σε στιγμή. Άστον (όχι Μάρτιν) να απολαύσει το ύστατο του γεύμα, και μετά τον τρως ρε αχρείε. Παρακάτω δηλαδή γιατί το επιτρέπεις? επειδή είναι ο μέγας Τραβόλτα? if you wanna die, die with your boots on! κι επειδή δεν λένε οι maiden κάτι για παντελόνι, ή έστω μποξεράκι με κοάλα, τον εκτελείς εν ψυχρώ, με μια κίνηση φρυγανιέρας, βγαίνοντας απ τον χαλέ του ανακουφισμένος, αλλά με την πρωινή του εφημερίδα μισάνοιχτη.. η εκδίκηση των μεγάλων εξωτικών burgers άρχισε!!!